می گویید به خاطر كرونا در خانه بنشینید، می گوییم چشم اما با دعوا و حوصله سررفتن و چه كنیم؟
به گزارش جوان بین سیدعلی میرفتاح در روزنامه اعتماد نوشت: معمولا ما زندگی مان را به بیرون و درون خانه تقسیم می نماییم. بحث های كاری متعلق است به اداره و مغازه و مطب و دفتر و شركت، بحث های عاطفی و شوخی و نصیحت و گل گفتن و گل شنفتن هم برای خانه.
این سفارش جدی است كه كار بیرون را نباید به خانه آورد و حریم خانواده را نباید با كارتابل و ملاقات و تلفن های طولانی و مشغله های فكری آلود. بیرون بیرون است و خانه خانه. اما از آنجایی كه 8 ساعت از وقت در خانه ماندن را به خواب طی می نماییم معمولا سهم زیادی به دور هم بودن و صحبت كردن و با خانواده بودن نمی ماند. به ویژه كه خانه های امروز عضو ثابت و قدرتمندی به نام تلویزیون دارد كه در شاه نشین می نشیند و وقت همه را مثل جاروبرقی می مكد و امكان معاشرت را از دیگران می گیرد. حتی امروز اوضاع طوری است كه در بعضی خانه ها سفره و دور هم نشینی به مفاهیم انتزاعی بدل شده اند و مصادیق واقعی خویش را از دست داده اند. ما 8 ساعت در اداره یا دكان یا آفیس مشغول كاریم. چیزی حدود سه، چهار ساعت هم به رفت و آمد می گذرد و در خیابان و كوچه و مترو و تاكسی و اتوبوس و ماشین شخصی سپری می شود. از 12 ساعت باقیمانده 8 ساعتش در رختخواب می گذرد و 4 ساعتش هم می ماند برای سفره و تلویزیون و مهمانی و حرف های خانوادگی. در واقع این سبك وقت گذرانی به قدری فراگیر است كه هر گونه تغییری می تواند، سبب دردسر شود. در واقع ما معتاد به این سبك زندگی شهری هستیم و معمولا در خانه بیشتر از سه، چهار ساعت وقت نمی گذرانیم. این 4 ساعت بشود 5 ساعت یا بیشتر، اختلالاتی جدی وارد زندگی مان می كند. ترك عادت باعث مرض است كه اگر مرض را اینجا به مفهوم دردسر بگیرید، با عنایت به تجربیات شخصی تان، می توانید عرضم را تصدیق كنید كه «در خانه ماندن بی برو برگرد دردسرآفرین است». اگر می بینید روزهای تعطیل ناخواسته با همسرتان بگو مگو می كنید یا اوقات خوشتان یك دفعه تلخ می شود، بخش زیادی اش تقصیر شما نیست بلكه تقصیر خانه است. اگر در ایام تعطیل حوصله تان سر می رود، خودتان را سرزنش نكنید. شما برای در خانه ماندن تربیت نشده اید و كسی چیزی از آداب در خانه ماندن را یادتان نداده است، برای همین یك به دو نرسیده با داد و بیداد و اوقات تلخی از خانه بیرون می زنید تا «بیرون» به رویتان آغوش بگشاید و قدری نازتان را بخرد و... این تعبیر «حوصله سر رفتن» متاخر است، قدیمی ها مطلقا دركی از آن نداشتند. اصلا آنها به معنای امروزی اوقات فراغت نداشتند از همه مهم تر بلایی به اسم تلویزیون بالای اتاق شان جا خوش نكرده بود. امروز جاروبرقی قدرتمندتری با قوه مكش هزار برابر تلویزیون وارد زندگی مان شده كه شبانه روزی وقت خوری می كند: موبایل. آیا چنین وقت خورهایی قابل اعتمادند؟ به علت انتشار كرونا اهل فن سفارش كرده اند كه در خانه بمانید. سلمنا. حداقل 15 روز یا یك ماه باید در آپارتمان های كوچكمان بست بنشینیم بلكه هر چه زودتر شر این ویروس شرور كم شود. اما آیا این كار ساده است و ما می دانیم در این مدت چطور وقتمان را پر كنیم؟ ما كه معمولا در ایام تعطیل گرفتار دعواهای خانوادگی می شویم و خیلی زود حوصله مان سر می رود چطور چنین مدت نسبتا زیادی را تاب بیاوریم؟ بیشتر مردم به كمك كتاب، فیلم و معاشرت با دوست و همسایه وقت گذرانی می كنند؛ بافتنی می بافند، گلدوزی می كنند، پازل می چینند و اگر ذوق هنری داشته باشند، سازی می زنند یا نقاشی می كشند یا كاردستی درست می كنند. خیلی هم خوب اما آیا شدنی است از كوچك و بزرگ و زن و مرد بخواهیم كتاب بخوانند و بازی تاج و تخت ببینند و كوبلن ببافند و صفحات موبایل را بالا و پایین كنند؟ اجازه دهید صریح تر مسئله مهم درخانه ماندن را مطرح كنم. ویروس كرونا مشكلی جدی است كه اگر بحرانش بنامیم، مبالغه نكرده ایم. اما آیا این خانه نشینی طولانی نمی تواند خود قوز و بالاقوز شود و تبدیل به یك معضل بلكه یك بحران اجتماعی شود؟ آیا در این مدت نسبتا طولانی ما گرفتار دعواهای جدی خانوادگی نمی شویم؟ آیا محتوای ماهواره و موبایل ذهن مردم را مشوب نمی كند و در معرض خطرشان قرار نمی دهد؟ در خانه ماندن آدم ها را عصبانی می كند و آستانه تحملشان را پایین می آورد. به خصوص به سر بردن در یك آپارتمان كوچك می تواند شرایط وخیم محبس را بازسازی كند و ذهن مرد و زن و بچه در خانه مانده را به هم بریزد. در این وسط تلویزیون خودمان هم انصافا اعصاب خرد كن است. بقیه هم بدند اما بنا به دلایلی كه فعلا جای طرحشان نیست، تماشای مداوم شبكه های داخلی بیننده را از كوره به در می برد و وادار به ناسزاگویی اش می كند. مشكل اینجاست كه ما برای در خانه ماندن تربیت نشده ایم و این راهكارهای متعارف هم بعید است كمك چندانی بكند. شاید لازم است، متخصصان در این عرصه وارد میدان شوند و به بهترین وجه مردم را بسته به سنخ روانی شان راهنمایی كنند. امكانات دنیای مجازی می تواند، دورافتادگی از دوستان و آشنایان را جبران كند و یك جور دورهمی دیجیتال تدارك ببیند یا بشود، نوعی مشاركت مدنی از دور تعریف كرد. من متخصص این امر نیستم و چیزی را هم به كسی سفارش نمی كنم اما از بزرگان قوم می خواهم تا برای این معضل جدی چاره بیندیشند و آداب در خانه ماندن را آموزش بدهند. این معضل را دست كم نگیرید. 23302
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب