اختلال اضطراب در نوجوانی و ترس از رسیدن به استقلال
جوان بین: یک روان درمانگر با اعلان اینکه از 12 تا 18 سالگی لازم است که نوجوانان به استقلال در انجام امور مربوط به خود برسند، با اشاره به ترس از رسیدن به استقلال در نوجوانان اظهار داشت: خیلی از ترسها در دوران نوجوانی غیر معقول هستند و در صورت عدم درمان و همراهی همیشگی این ترسها با نوجوان، امکان بروز اختلال اضطراب و در نهایت ترس از رسیدن به استقلال را در نوجوان به وجود می آورد که منشا آن نیز به تربیت غلط والدین و آموزش و پرورش باز می گردد.
دکتر مژگان احمدپور در گفت و گو با ایسنا، اضطراب را ناشی از عدم توانایی در وصول اهداف و هیجان ناشی از مواجهه با خطر احتمالی دانست و اظهار نمود: در اروپا نوجوانان ۱۲ تا ۱۸ ساله را از راه های مختلف نظیر برگزاری اردوهایی از خانواده جدا می کنند تا اینطور آماده استقلال و عدم وابستگی به خانواده ها شوند و این درحالی است که ما دراین زمینه چندان خوب عمل نکردیم و نوجوانان گاهی از استقلال یافتن هراس دارند.
این روانشناس با اعلان اینکه آموزش و پرورش دراین زمینه بسیار ضعیف عمل کرده است، افزود: نوجوانان ما چنان نازپرورده بار می آیند که تا سالها بدون رسیدن به استقلال به خانواده خود وابسته می مانند. انباشته شدن ترس از استقلال در وجود نوجوان می تواند منجر به اضطراب در او شود. بنا بر گفته فروید (بنیانگذار علم روانکاوی)، تا هفت سالگی شخصیت افراد شکل می گیرد و در این بازه سنی باید عدم وابستگی به خانواده و رسیدن به استقلال آموزش داده شود.
این هیئت علمی دانشگاه با تاکید بر لزوم آموزش استقلال به فرزندان در دوران کودکی و نوجوانی، این را هم اظهار داشت که روانشناسان نئوفرویدی معتقدند که آموزش در حیطه های مختلف به فرزندان حداقل تا ۱۲ سالگی تاثیر دارد، تا ۱۶ سالگی می توان در انسان تغییر ایجاد کرد و بعد از آن خصوصاً بعد از ۲۰ سالگی ایجاد تغییر در افراد خیلی مشکل است چونکه شخصیت انسان شکل می گیرد.
بگفته احمدپور، نوجوانان به سبب خروج از دوران کودکی و ورود به دنیای بزرگسالی پر از ترس، سوال و اضطراب نسبت به آینده مبهم خود هستند. گاهی گرفتار سردرگمی نقش و عدم انسجام هویت یا همان بحران هویت می شوند. همین طور نوجوان دائما درحال تفکر نسبت به خودپنداره و خود انگاره اش هست و بدین جهت اگر در این راه موفق باشد می تواند به رضایتی از خود برسد ولی در غیر این صورت تشکیل هویت و پذیرفتن آن برای نوجوان کار بسیار دشواری خواهد بود که آورده مهم آن "اضطراب" است.
این روان درمانگر معتقد می باشد که نوجوانی در حقیقت وقفه و فاصله بین کودکی و بزرگسالی است که در آن نوجوان در پی آزمون و خطا برای پی بردن به خود واقعی است و نوجوانانی که این مسائل را با نیرومندی پشت سر گذاشته و به هویت برسند با اطمینان کافی پا به عرصه بزرگسالی می گذارند، در غیر این صورت سردرگمی نقش و بحران هویت روال عادی زندگی نوجوان را به شکلی بر هم می زند که ممکنست او را از مسیر تحصیلی و شغلی آینده خود دور کرده و گاهی آثار سوئی نظیر روی آوردن به مواد مخدر را به همراه داشته باشد.
این روانشناس با اشاره به ترس نوجوانان از کسب هویت و رسیدن به استقلال، اضافه کرد: سردرگمی و ترس در روزهای نوجوانی بسیار به چشم می خورد که این نگرانی و ترسها اغلب از آینده و بی حساب است. در بعضی موارد نوجوانان از افکار خودشان ترس دارند که مبادا عملی انجام دهند که آنها را گرفتار کند، گاهی احساس می کنند با بروز برخی رفتارها و انجام برخی کارها که تا قبل از این انجام نداده اند از حالت عادی خود خارج می شوند. ترس از مدرسه، مدیر، اخراج از مدرسه، ترس از خانواده و درگیری خانوادگی که که منجر به طلاق والدین شود، ترس از انجام امری که موجب رسوایی شود، ترسهای اخلاقی نظیر اشراف دیگران به امور زندگی نوجوان و سر در آوردن دیگران از کارهای شخصی نوجوان و در نهایت طرد شدگی نوجوان از جامعه نیز همچون دیگر ترسهایی است که در نوجوانی شایع است و گاهی منجر به وابستگی نوجوان شده و مانعی برای استقلال یافتن او هستند.
این استاد دانشگاه با دسته بندی ترس به سه قسم فوبیای خاص نظیر ترس از یک جانور، فوبیای اجتماعی نظیر اضطراب شدید در موقعیت های اجتماعی و عمومی و فوبیای محیط اجتماعی یا بازار هراسی نظیر تنها بودن در مکان های عمومی، تصریح کرد: اگر ترس در وجود نوجوان انباشته شود منجر به ایجاد اختلال اضطراب می شود. همچون علایم اضطراب در نوجوان سکوت و بی تصمیمی، پچ پچ با خود، تکرار مرتب یک حرکت، اختلال در تفکر، وحشت های بی مورد، حسادت، خشم، بدجنسی و شرارت ناشی از ضربه های دوران کودکی و یا بازتاب ناسازگاری والدین در روابط عاطفی خود و یا تیرگی روابط عاطفی بین دیگر اعضا خانواده است. همین طور علایم دیگری نظیر شب ادراری، ناخن جویدن، راه رفتن در خواب و... نیز می توانند ناشی از اختلال اضطراب در نوجوان باشند.
احمدپور با اعلان اینکه اضطراب نوعی ترس با ریشه عمیق است که فرد را از درون بی قرار می کند و تفاوت آن با ترس در این است که در ترس علت و انگیزه مساله پیدا است اما در اضطراب انگیزه ها اغلب ابهام دارند، اشاره کرد: منشاء ترس می تواند به بیماری روانی ارثی و یا تربیت غلط دوران کودکی و اکتسابی باز گردد. در همه حال منشاء ترس را باید در طرز تفکر جستجو کرد. انباشت ترسها روی یکدیگر می تواند اختلال اضطراب را ایجاد کنند که در وضعیت مساوی اضطراب در دختران بیشتر از پسران است. اواخر دوره نوجوانی پر از تنش است و اضطراب نوجوانان شدت پیدا می کند که بیشترین منشاء آن به تربیت غلط والدین باز می گردد.
این روان درمانگر در انتهای سخنان خود با تاکید بر این که راه های درمان بسیاری برای از بین بردن ترس و اضطراب وجود دارد، اظهار داشت: تداوم اضطراب می تواند منجر به شکل گیری بیماری در افراد شود، بدین سبب لازم است افراد برای درمان آن اقدام نمایند. همچون ساده ترین راهکارها برای مقابله با اضطراب و ترس در نوجوانی سرگرم کردن نوجوان به فعالیتی مداوم، بیرون آوردن او از حالت انزوا و خوددارری از یادآوری ترسهای گذشته است. همین طور والدین باید بدانند نوجوان برای بدل شدن به یک بزرگسال باید بتواند به بلوغ فکری برسد و از والدین خود مستقل شود. اگر نوجوان نتواند این تضاد بین تداوم احساس وابستگی و میل به استقلال را در خود حل کند نخواهد توانست به روابط معقولی با هم سالان خود دست یاید و در نتیجه زندگی تحصیلی و شغلی و بطور کلی آینده او تحت تاثیر قرار خواهد گرفت.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب