کلید بهشت در دستان مامان زهرا قصه ای که از اسم برد شروع شد!
به گزارش جوان بین، «من هم اسم مادر بزرگم بودم و همسرم هم اسم پدربزرگم بود. ما رو در واقع ˮاسم بُردˮ کردن. اون موقع رسم بود این طوری نِشون می کردن.»
به گزارش جوان بین به نقل از ایسنا، قند را از لپ سمت راستم به سمت چپ پاس می دهم. استکان چایی که میزبان برایمان آورده را سر می کشم و به این فکر می کنم چطور می شود در ۴۹ سالگی فرزند بزرگت ۳۲ ساله باشد که خود طاهره قفل ذهنم را می شکند: « ۱۲ سالگی ازدواج کردم.»
شناسنامه اش اما می گوید ۵۱ ساله است. طعنه شیطنت آمیزی می زند و با خنده ادامه می دهد: « چون خیلی بزرگترهامون عجله داشتن زودتر ما رو ازدواج بدن، موقع عقد کردن شناسنامه ام رو دست کاری کردن تا دو سال بزرگتر بشم و بتونم عقد رسمی کنم.»
«شوهرم نوه خاله ام بود و مادرشوهرم می شد دختر خاله ام. من که به دنیا اومدم اینها سر من کُلاه گذاشتن» سریع می رود سر اصل داستان و می خواهد ماجرای ازدواجش را توضیح دهد. شاید شوهر یا بهتر بگویم همسر سابقش را نقش اول و مقصر ورود سختی ها به زندگی خود و خانواده می داند که پیش از آغاز پرسش ها داوطلبانه از داستان آشنایی با همسر حرف می زند.
اما لازم است این قصه از بدو تولد روایت شود و از او در رابطه با خانواده اش سوال می کنم: «ما ۴ تا خواهر و برادریم. دوتا خواهر و دوتا برادر. من سومی ام. زیاد درس نخوندم چون شرایط زندگی ما یه جوری بود که رو کوه زندگی می کردیم.»
مادر طاهره بعد از تولد خواهر طاهره ۹ بار آبستن می شود اما بچه ها می مردند یا به قول طاهره «بچه هاش نمی موندن». همین می شود که نذر امام زاده روستایشان می کند که اگر بچه دار شد ولایت را رها کرده و انباردار این امامزاده در بالای کوه شود. همین می شود که خانواده طاهره بعد از تولد بچه ها ۴۰ سال بالای کوه و پیش این امام زاده زندگی کردند.
«روستای ما نزدیک یکی از شهرهای شرقی کشور بود و این امامزاده هم اندکی با روستا فاصله داشت.» وسط حرف های طاهره، زهرا که نزدیک مادر روی ویلچر نشسته دستش را نزدیک صورت مادر می آورد. گویا خواسته ای دارد و این گونه می خواهد نظر مادر جلب شود. خطاب به طاهره چیزی می گوید. چون تلفظ کلمات اندکی نا واضح است من متوجه نمی شم اما طاهره دقیق می فهمد او چه گفته است. «جان مامان موهات اذیتت می کنه؟ موهای دختر قشنگم رو ببندم؛ سُر می خوری؟، بذار موهات رو ببندم بعد صندلی رو هم درست می کنم».
طاهره که به پشتی تکیه داده بلند می شود، زهرا را از روی ویلچر بلند می کند و باردیگر او را می نشاند روی صندلی چرخ دار و القصه: « تا ۹ سالگی نتونستم درس بخونم. یعنی اومدم بخونم ها ولی داداش کوچیکه نذاشت. اون ۵ سالش بود و من ۷ سالم بود. خواهر بزرگترم ازدواج کرده بود و من به جهت اینکه مدرسه برم از کوه اومده بودم خونه خواهرم توی روستا. یه بار می خواستم برم مدرسه داداشم اومد گفت بیا سوار خر من شو ببرمت مدرسه. منم سوار شدم ولی به جای این که منو ببره مدرسه برد امامزاده. نمی ذاشت برم مدرسه. می گفت من اینجا توو کوه تنها بمونم تو بری مدرسه؟. باید پیش من اینجا توو کوه باشی. بعدشم که داداشم ۷ ساله شد و خواست بره مدرسه من ۹ سالم بود و مدرسه روزانه راهم نمی دادن. همین شد بعدش تا کلاس چهارم توو نهضت درس خوندم».
زهرا باز اظهار ناراحتی می کند. با صدای بلند به مادر چیزی می گوید. جمله بندی درستی دارد اما چون تلفظ کلماتش برای گوش من آشنا نیست باز هم متوجه نمی شم اما مادر به ادبیات زهرا کاملا واقف است: « جان مادر؟، صندلی رو بخوابونم؟ یا می خوای یه بالش بذارم زیر سرت که سرت بیاد بالا ما رو ببینی؟».
بالشی از اتاق خواب می آورد و زیر سر زهرا می گذارد: «این خانم دوست داره چهره مادرش رو وقتی داره تعریف می کنه ببینه. دوست داره سرش بالا باشه تا همه رو ببینه»؛ در حالی با خنده این حرف را می زند نگاهش را به چهره زهرا سنجاق می کند؛ زهرا هم به چشمان مادر لبخندی می زند که حاکی از تایید حرف مادر است.
کلاهی برای «اسم بُرد» از کلاهی که بر سرش گذاشته اند می پرسم: «منو نشون کردن. من هم اسم مادر بزرگم بودم و همسرم هم اسم پدربزرگم بود. ما رو در واقع "اسم بُرد" کردن. اون موقع رسم بود این طوری نشون می کردن. مادر شوهرم موقع به دنیا اومدنم کلاهی سرم کرد و من رو برای پسرش از بچگی نشون کرد. اینطوری عروس اونها شدم. ما هم که بزرگ شدیم مجبور شدیم با هم ازدواج کنیم».
زهرا دستش را جلوی صورت مادر می آورد. طاهره بلند می شود زهرا را از جا بلند می کند و باردیگر روی صندلی می نشاند. اینبار برای محکم کاری کمربند ویلچر را هم می بندد. اما افاقه ای نمی کند: «هنوز کمربند رو هم نبستم سُر خوردی؟» این را با خنده می گوید و صدای قهقه زهرا بلند می شود.
اینبار اما مبحث سُر خوردن نیست. از نشستن خسته شده و باید صندلی را بخوانی یا بلندش کنی تا روی زمین استراحت کند.
شما رو نشون کرده بودن، اما خودتون چی؟، دلتون به این ازدواج رضا بود؟ «دیگه اگه رضا هم نبودیم....»، مکث می کند مردمک چشمانش از سمت زمین می رود، سرش را پایین گرفته و با اندکی تامل ادامه می دهد: « ولی رضا بودیم. دو نفرمون راضی بودیم به این وصلت».
یعنی دوست داشتید همو؟، سرش را به نشانه تایید خم می کند عین حال می گوید: «ولی...»
آهی می کشد، سکوت می کند و ادامه می دهد: «اونقدر ماجراها بود که... شرایط اون موقع ها سخت بود. من بچه روستا و توو کوه بزرگ شده بودم اما یهویی ازدواج کردم و منو بردن مشهد توو یه شهر بزرگ؛ ۱۰ سال با مادر شوهر زندگی کردم».
طاهره از ۸ سالگی مادری کرده است اما نه برای بچه های خودش بلکه برای بچه های خواهرش و پس از ازدواج هم بچه های مادر شوهر را بزرگ می کرده است: « ۸ سالگی پیش خواهرم بودم، خواهرم سالی یکی بچه میاورد؛ کهنه های بچه هاش رو من می شستم. پس از ازدواج هم دو تا از بچه های مادر شوهرم رو بزرگ کردم. این انتظار بود که من انجام بدم چون کس دیگه ای نبود که انجام بده. شوهرم تا دوم راهنمایی بیشتر درس نخونده بود و با پدرش کار می کرد. ۱۰ سال از عمرم توو خونه مادر شوهر مثل ۱۰۰ سال گذشت. مادر شوهرم پهلوم خوب بود اما پشت سرم می رفت پیش پدرشوهر و شوهرم ازم بد می گفت؛ انتظار داشت همه کارهاش رو من انجام بدم ولو این که انجام هم می دادم اما باز یه جریانی از توش در میومد».
زندگی با «عوض» به «در» «اون زمان ها عوض به در میکردن؛ دختر می دادن و پسر می گرفتن. قرار بود داداش بزرگم دختر اون ها رو بگیره و اونها هم منو بگیرن؛ ولی چند تا خانواده زندگی هاشون توو عوض به در خراب شده بود و خیلی ها طلاق گرفته بودن، از این جهت بابام خوشش نمی اومد. چون من از بچگی نشون بودم گفتن نمی تونیم بهم بزنیم اما خب پدرم راضی نشد برادرم دختر اونها رو بگیره؛ فکر می کنم مادر شوهرم منو دوست نداشت چون همیشه می گفتن با پافشاری شوهرم اومدن خواستگاری و از اونجا که پدرم با ازدواج برادرم و دختر اونها موافقت نکرده بود اونها هم این ازدواج رو بهم می زدن اما با اصرار شوهرم اومدم خواستگاری».
«انگاری کُلفَت برده بودن توو خونه، نه عروس» این را با خنده می گوید.
«۴ تا خواهر شوهر داشتم. مادر شوهرم سالی یه بچه می آورد؛ هم اکنون دختر بزرگم با دختر مادرشوهرم هم سنه. یه بار پسر مادرشوهرم از بالکن افتاده بود پایین و مادرشوهرم تازه زایمان کرده بود و بیمارستان بود، من این بچه رو نگهداری می کردم. گفتن عروس می تونه بچه مادرشوهر رو شیر بده، منم شیر می دادم بچه مادر شوهرم رو».
طاهره گمان می کند یکی از بچه هایش به خاطر کتکی که از شوهرش خورده سقط شده: «صبح که بیدار می شدم از بالا تا پایین ساختمون رو جارو می کردم تا برسم به دم در. یک صبحی بلند شدم بعد نماز بامداد شروع کردم به جارو کردن؛ گاهی وقت ها در خونه مادر شوهر رو باز می کردم نگاهی هم به او میانداختم اما وقتی پدر شوهرم منزل بود این کار رو نمی کردم؛ اون روز هم پدر شوهرم خانه بود و من در خونه رو باز نکردم، فقط جارو زدم و رفتم خونه خودم. داشتم پرده می دوختم یهو در باز شد و شوهرم اومد توو و چرخ خیاطی رو برداشت و کوبوند توو کمر من که چرا مادر من مریضه و درد میکشه و تو داری پرده می دوزی؟».
« می گفت مادرم میگه فرستاده دنبالت تا بری کمکش کنی ولی تو نرفتی؛ گفتم هیچ خبری از بامداد نبوده و هیشکی به من چیزی نگفته ولی اونقد جرات نداشتم و زبون نداشتم برم به مادرشوهرم بگم تو کی کسی رو فرستادی دنبالم که نیومدم؟. شوهرم کتکم زد و رفت، منم رفتم پایین کارهای مادرشوهرم رو انجام دادم. زایمان داشت، رفتم زیر دستای مادر شوهرم وایسادم به عوض ستون تا راحت زایمان کنه؛ بعد زایمان هم تمیز کاری کردم، کهنه شستم و غذا گذاشتم. شب شد بهم گفت برو پیش شوهرت، منم رفتم بالا تا بامداد از دل درد و کمردرد قدم زدم و با امام رضا حرف زدم و گریه کردم».
به اینجای صحبت که می رسد چشمان سبز یشمی اش به رنگ یشم سرخ می شود: «به خون ریزی افتادم اون شب، فکر کنم بچه داشتم و سقط شد. بامداد فرداش هم شنیدم مادرشوهرم به شوهرم می گفت چرا زنت دیشب نموند کمک حالم؟ شوهرم هم با فحش دادنی برگشت گفت "... خودش می گفت شما گفتید بیاد بالا پیش من؟"، اما مادرشوهرم زد زیر حرفاش».
برایم جالب است حتی فحش شوهرش در آن ماجرا را پس از ۳۰ سال به خاطر دارد: «به هیشکی هیچی نگفتم و فقط با امام رضا درد و دل کردم و گریه کردم. تحمل کردم و هی گفتم درست میشه اما هیچی درست نشد».
گریه طاهره که شدت می گیرد زهرا به زبان می آید «مامان این غمگین بود».
طاهره دست زهرا را بوس و اشک هایش را پاک می کند: «نذاشتن خوب زندگی نماییم اگر میذاشتن اینجوری همه چی بهم نمی ریخت ولی دیگه هرچی بود گذشت».
طاهره ۱۲ ساله بلافاصله پس از ازدواج آبستن می شود اما خودش خبری نداشته چونکه «اون موقع ها کسی دکتر نمی رفت تا موقعی که شکم آدم بالا نمی اومد متوجه نمی شدیم آبستن هستیم».
«ما زمستون توو برف عروسی گرفتیم. عید با داداشم رفتیم سبزوار خونه پسر خاله هام؛ سوار یه ماشین هایی شدیم بهشون می گفتن کُمپِرسی باری. با این ماشین ها حیوون ها رو حمل می کردن» آنجایی که می گوید «حیوون باهاش حمل می کردند»، صدای قهقه خودش هم بلند می شود.
«ماشین نبود و ما مجبور شدیم با همون بریم، من آبستن بودم و نمیدونستم؛ بچه بودم خب عقلم نمی رسید. اون زمان ها یه جایی بود به اسم "میدونگاه"، اونجا بچه ها با هم بازی می کردن؛ یه دوست داشتم وقتی منو دید از شوق پرید روو کولم و من با شکم خوردم زمین؛ همونجا بچه ام سقط شده بود اما خبر نداشتم».
به سبزوار که می رسند طاهره دلدرد شدیدی می گیرد و به قول خودش شبانه بچه اش «دفع» می شود.
رفتید بچه رو کشتید و برگشتید! «صبح رفتیم دکتر؛ متوجه شدن بچه سقط شده اما پوست جفت توو شکمم مونده؛ بستری شدم و بعد دو روز برگشتیم مشهد و ماجراهایمان تازه از اینجا شروع شد؛ این که چرا بدون اجازه پدر شوهر رفته بودیم سبزوار؟ تا ۲۰ سال بعد این جریان ادامه داشت و هرچی می شد میگفتن شما بدون اجازه ما رفتید سبزوار و بچه رو به کشتن دادید؛ رفتید بچه رو کشتید و برگشتید» میخندد و ادامه می دهد: «اصلا ماجرا جنایی شده بود».
زهرا سکسه اش گرفته و مادر تا این وضعیت را می بیند می گوید باید به زهرا آب بدهم. چند مرتبه از قمقمه آب هورت می کشد اما سکسه بند نمی آید. مادر قفسه سینه اش را ماساژ می دهد و مصاحبه را کات داده ایم تا سکسکه بند آید.
هنوز شیطینت و شور زندگی در چشمان طاهره خانم موج می زند. گویا آن شور و شوق دخترانه حتی بعد از نوه دار شدن هم در او از بین نرفته است. شاید کودکی های نا تمام و نوجوانی نصفه و نیمه دلیل تداوم این حس ناب تا ۴۹ سالگی است.
کلید بهشت
زهرا چیزی به مادر می گوید که متوجه نشدم اما هرچه بود پاسخش این است: «قربونت بشم عزیز مامان. افتخار می کنم عزیز دلم تو فرشته منی» گویا از مادر تشکر می کند که به او آب داده تا سکسکه اش بند آید.
«از موقعی که زهرا اومده درسته سختی ها زیاد هست اما برکت زندگی و روحیه خودم نسبت به قبل خیلی فرق کرده، این نعمتی است که خدا داده». جملات طاهره با این حرف زهرا نصفه و نیمه می ماند: «کلید بهشت». اینبار کاملا واضح متوجه کلمه زهرا شدم. طاهره با ذوق بیشتر و لبخندی وسیع تر کلمه کلیدی زهرا را ادامه می دهد: «الهی قربونت برم، بله، کلید بهشت؛ خدا با به دنیا اومدن تو کلید بهشت رو توو دستای من گذاشت.»
« بسیاری از موارد بود که حرف مادر همسر روی همسرم اثر می گذاشت. به جایی رسیدیم که زندگی برام سخت شد. منو کتک می زد. من کارهای خونه رو انجام می دادم اما مادرش الکی به پدر شوهر و شوهرم می گفت فلان کار رو انجام نداده درحالی که من همه کارها رو می کردم».
شوهرم خوش تیپ بود و... «شوهرم خیلی خوش تیپ بود و نسبت به من سر بود.» این را که می گوید به چشم های زاغش زُل می زنم و می گویم شما هم خوشگیلد با این چشمای رنگی، لبخند نصفه و نیمه ای می ماسد روی لبش، زمین را نگاه می کند و ادامه می دهد: «من دختر روستایی بودم و شوهرم خوشگل و خوش تیپ بود. شوهرم دوست دختر زیاد داشت؛ هدیه هاش رو می آوردن جلوی خود من بهش می دادن».
«شاید سال ۶۷ بود همون موقعها همسایه ها هی بهم می گفتن شوهرت رو با فلانی دیدیم ولی چیکار می تونستم بکنم؟ تا حرف میزدی پدرشوهر و مادر شوهر می خواستن بخورنت که "همینی که هست؛ می خوای باش و میخوای نباش"» میخندد و این خاطرات تلخ را بازگو می کند: « این میشد جواب من».
طاهره تا دو سال بعد از سقط فرزند اولش بچه دار نشد تا این که شب ۲۱ ماه رمضان خدا حاجت روایش می کند و اول نرگس را به او می دهد و بعد از آن برادر نرگس به دنیا می آید.
«قبل از این که متوجه بشم باردارم، شوهرم سرباز شده بود و پدر شوهرم من رو برد روستا تا قالی بافی نماییم چون این انتظار رو داشتن مردی که رفته سربازی زنش باید خرج شوهرش رو بده. پدر شوهرم رفته بود مشهد چون بار می برد و می آورد. حدودا یک ماه بود رفته بودیم روستا و کسی منو نبرده بودن مادرم رو ببینم؛ مادرم فهمیده بود من رفتم روستا و نرفتم امامزاده پیشش، سفارش کرده بود بهم بگن "طاهره می خواد من بمیرم بعد بیاد منو ببینه؟" منم از عموی شوهرم و بزرگترها اجازه گرفتم که برم؛ اجازه دادن. با چند تا خانم پیاده رفتیم امامزاده؛ پدر شوهرمم همون روز برگشته و فهمیده بود من رفتم. در ظاهر راضی بود من رفتم خونه مادرم اما در باطن چیز دیگه ای بود. پدر شوهرم خیلی بدجور با من رفتار کرد، خیلی بد؛ یعنی حرف هایی که با گذشت ۳۱ سال از اون زمان هنوز وقتی یادم میاد موهای بدنم سیخ میشه چون خیلی بهم بد گذشت. خواستن برگردن مشهد ولی منو نبردن؛ درهای خونه رو هم قفل کرد و گفت «تو رو کجا ببرم؟» بهم حرف های نامربوط زد».
با بغض ترکیده افزود: «اون حرف های پدرشوهرم رو هیچگاه یادم نمیره. بارها و بارها پس از فوتش حتی براش قرآن ختم کردم اما اون حرف ها یادم میاد می گم باید بمونی و اون دنیا جوابم رو بدی. حرف های نامربوطی بهم زد که در شان من و خودش نبود مثلاً من ناموسش بودم؛ به خاطر چی؟ فقط به خاطر این که من رفته بودم خونه مادرم. رفتم خونه برادرم. بعد که شوهرم اومده بود مرخصی بدترین حرف ها رو بهش زده بودند و انقدر عصبی کرده بودنش که خدا خدا می کرده منو نبینه و الا منو می کشت. یه مدت گذشت عموی شوهرم از گرگان اومد و رفت صحبت کرد و منو بردن مشهد. اون موقع دیگه شکمم بزرگ شده بود و متوجه شده بودم نرگس رو باردارم».
زهرا باردیگر از صندلی اظهار ناراحتی می کند، مادر بلند می شود تا صندلی را صاف کند. «این ویلچر رو تازه خریدیم؛ ۱۲ میلیون پول دادیم. زیر پوشش بهزیستی هستیم اما بهزیستی هیچ کاری نمی کنه برای آدم فقط همون مستمری رو می گیرم و این ویلچر رو هم خودمون خریدیم؛ همون مستمری هم پول پوشک زهرا نمیشه».
«دخترم نرگس که دو سالش شد می خواستیم بریم پیش پسرعمه های شوهرم گرگان زندگی نماییم اما دعوا شد. مادر شوهر و پدر شوهر اجازه ندادن ما بریم چون می دونستن اگه بریم دیگه کلفتشون رفته؛ واقعا من توو اون ۳۵ سال زندگی فقط مثل کلفت بودم یا کنیزی که منو خریده باشن حتی اگه کنیز هم بود یه حق و حقوقی داشت اما من همون حق و حقوق رو هم نداشتم؛ جرات هم نداشتم کاری کنم».
این بچه من نیست! طاهره دوست داشته بعد از به دنیا اومدن نرگس و برادرش باز هم بچه داشته باشد اما شوهرش راضی نبود: «به خاطر همین دو دوره دستگاه گذاشتم که آبستن نشم. بعد ۱۹ سال رفتم که لوله هام رو ببندم چون دوره دستگاه تموم شده بود اما بهم گفتن حامله ای، شوهرم اما ناراحت شد و گفت من بچه نمی خواستم اصلا این بچه من نیست».
قصه گل انداخته بود که نرگس و پسرش از راه می رسند. طاهره خطاب به نرگس و با خنده می گوید: «بیا که خاطرات مادرات برای بقیه چقد جذابه و دارن می شنون».
تا صدای بانگ اذان از گوشی طاهره بلند شد، زهرا اظهار داشت: «اذان می گن». تازه متوجه شدیم طاهره خانم روزه بوده و باید افطار کند. یک چای و خرما می خورد و داستان را ادامه می دهد: « پس از اینکه زهرا به دنیا اومد و شوهرم دید بچه کُپی عمه ها و آبجیش هست، فهمید بچه مال خودشه و دیگه آروم شد؛ از اون به بعد به من میگن مامان زهرا».
«دخترم نرگس که درس می خوند و مقطع راهنمایی بود ما اومده بودیم تهران. پس از اینکه نرگس ازدواج کرد ما برگشتیم مشهد و نرگس تهران موند. زهرا ۴ ساله بود که فهمیدیم بیماری نادری به نام میتوکندریال داره؛ یهو سرعت دویدن و راه رفتنش کم شد. توی مشهد هی میگفتن نه چیزی نیست چیزی نیست ولی بیماری نادر بود. از همون زمان توو تهران دنبال حامی می گشتم تا بتونم پول جور کنم واسه آزمایش های زهرا. من تهران دنبال حامی می گشتم و شوهرم توی مشهد هرچی پول داشتیم برای اعتیاد دود می کرد».
اعتیاد داشت؟: « بله پس از سربازی مخفیانه می کشید و وقتی من فهمیدم گفت اگر به کسی خبر بدی مصرفم رو بیشتر می کنم. اندازه موهای سرم به خاطر اعتیادش کتک خوردم. حتی اگه هزار تومن به دستش می رسید خرج مواد می کرد. هر پولی هم که با کارهای خونگی مثل مونجوق دوزی درمی آوردم می اومدم خونه می دیدم نیست و می گفت خرج فلان کردم و قرض دادم به فلانی. درگیر مواد صنعتی شد و اعتیاد رو به اوجش رسوند. تلاش کردم ترک کنه اما نکرد».
نرگس که کنار ما نشسته و با این روایت بخشی از زندگی خود و خانواده اش مرور می شود، می گوید: «مامان براشون تعریف کن که خونه رو فروخت؛ بگو رفتیم خونه جدیدمون اما هی به ما گفت کی می خواهید برید؟».
«پسر خواهرم بلیت گرفت تا بریم تهران و اونجا دنبال دوا درمون زهرا باشیم. خدا خیرش بده هزینه اولیه رو هم خودش داد. اینجا برای انجام آزمایش ژنتیک دنبال حامی بودیم. از نماینده مشهد در مجلس برای وزارت بهداشت نامه گرفتم و وزارت بهداشت هم نامه به بیمارستان زد اما بیمارستان می گفت زیر پوشش قرار نمی دیم. جمعیت امام علی به ما ارائه شد و اونها حامی ما شدن. توی این مدت اما شوهرم خونه ای که توو مشهد پس از ۱۰ سال با بدبختی خریده بودیم رو داشت می فروخت. یک روز همسایه ها زنگ زدن گفتن شوهرت خونه رو فروخته. با دختر و نوه ام رفتیم که خونه رو ببینیم اما هرچیزی بود غیر از خانه. با این وجود وقتی وارد خونه شدیم هی تلاش می کرد ما از اونجا بریم. به ما می گفت کی می خواید برید؟ انگار خونه خودمون نبود».
این ها را که توضیح می دهد مردمک چشمش به سمت صورت نرگس متمایل می شود؛ مادر است و دخترش را می شناسد. نرگسی که به زور اشک ها را نگه داشته بود بغضش می ترکد؛ به قول خودش «اینا واسه شما قصه اس، واسه ما یادآور خاطراته».
مادر باز نگران حال دخترش است و به نرگس می گوید: «قربونت برم ببخشید ناراحتت کردم» زهرا اما نگران حال هردو است که می گوید: «گریه نکنید». طاهره دست زهرا را ماچ می کند: «ببخش عزیزم دیگه گریه نمی کنم».
«دو ساله که طلاق گرفتم و با دخترم زندگی می کنم. به بهونه تولد زهرا شوهرم رو کشوندیم تهران. بهش گفتم ترک کن، گفت نه اگه منو می خواید همین جوری بخواید که گفتم نه نمی خوام چون هیچ حمایتی از ما نداری و تا وقتی اسمت توو شناسنامه منه هر جا واسه حمایت می رم حمایتم نمی کنن. حتی خواستم واسه بهزیستی برای زهرا حساب باز کنم اما می گفتن پدر باید باشه، هنوزم که هنوزه ماجرا داریم. هرچی میشه میگن باید پدر باشه. بیمارستان می بردیم زهرا رو می گفتن پدر باید باشه چون اسمش توو شناسنامه من بود تا حرف می زدم واسه حمایت می گفتن طلاق نامه یا فوت بیار درحالی که من هم پدر بودم هم مادر».
از همسرتون خبر دارید؟. خانواده اش خبر دارن؟ «نه. به مادرش هم سر نمی زنه؛ هیشکی ازش خبر نداره».
با نگاهی به زهرا ادامه می دهد: «مادر بودن در عشق و محبت به بچه هاست؛ همه دارایی من بچه هام هستن. بارها بهم گفتن زهرا رو بذار بهزیستی اما تا موقعی که جون داشته باشم خودم نوکریش رو می کنم».
طاهره و دختران و پسرش پنج سالی هست که تازه روی زندگی معمولی را به خود دیده اند آرامشی که به قیمت گذر عمر ۵۰ ساله تمام شده است: «الان آرامش داریم؛ تهمت ها و ناسزاها تموم شده؛ پسرم کار می کنه و خرج خودش رو در میاره و زندگی مستقلی داره؛ این سه شنبه اومد با نرگس منو واسه روز مادر سوپرایز کردن. زهرای ۹ ساله ام مدرسه می ره و کلاس سوم هست. بار مالی زندگی من رو دوش دخترم نرگس هست. نرگس هم درسش رو خوند و فارغ التحصیل شده و هم اکنون کار می کنه؛ دستش توو جیب خودشه و پول خونمون رو هم خودش جور کرد. هزینه های درمانی و نگهداری از زهرا زیاد هست اما ما از بهزیستی فقط همون مستمری می گیریم که پول پوشک زهرا هم نمیشه. گاهی برخی از نهادهای حمایتی برای کمک مالی برخوردهایی می کنن که آدم دیگه اصلا دوست نداره ازشون کمک بگیره در عوض خدا آدم های خوبی سر راهمون قرار داده که خیرن و بهمون کمک میکنن. انجمن هایی هم مثل توان یاب هستند که به ما کمک می کنن. الحمدالله هم اکنون آرامشی که توی زندگیم هست رو با هیچی عوض نمی کنم».
نرگس برایمان چایی دم کرده. چای و خرما می آورد و تعارف می کند و زهرا از آن طرف می گوید: «خونه خودتونه» و ما همگی ذوق می نماییم و می خندیم.
زهرا ساز دهنی اش را بر می دارد، برایمان ساز می زند و می گوید: «غمگین نشید» و آن مصاحبه سه ساعته زنانه به غیر از غمناکی گذشته حقیقا چقدر دلچسب بود.
منبع: javanbin.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب