داستان یک فرمانده
جوان بین: به گزارش جوان بین، «چهل پنجاه متر دورتر، پشت یک خاک ریز رفتیم و داخل گل ولای پناه گرفتیم. مدام سرمان را بالا می آوردیم و منتظر بودیم که هرلحظه ماشین منفجر شود. حدود بیست دقیقه همینطور گذشت و اتفاقی نیفتاد به بچه ها گفتم: شما همین جا بشینین، من آروم میرم سمت ماشین.»
به گزارش جوان بین به نقل از ایسنا، علی قوچانی، متولد ۱۳۴۲، در کودکی، همراه با خانواده از اراک به اصفهان آمد. وی در دوران انقلاب، همراه والدین خود در تظاهرات و راهپیمایی ها شرکت می کرد.
در سال ۱۳۵۸ برای کمک رسانی به مناطق بوئین و میاندشت رفت و پس ازآن، پیوسته در سمیرم فعالیت می کرد و بعد بعنوان نیروی ویژه در ارتش استان خراسان آموزش دید.
در سال ۱۳۵۹، پیش از جنگ تحمیلی، برای مواجهه با کوموله و دموکرات به کردستان اعزام شد. بعد از وقوع جنگ تحمیلی برای اعزام به جبهه ثبت نام کرد و بعد از گذراندن دوره آموزشی، در چارچوب گردانی به نام حضرت مسلم (ع) به جبهه جنوب (دارخوین) اعزام شد.
او در عملیات های فرمانده کل قوا، خمینی روح خدا، ثامن الائمه (ع)، فتح المبین و... حضور داشت. در عملیات های طریق القدس و مولای متقیان، فرماندهی گردان را بر عهده داشت.
در عملیات رمضان، جانشین تیپ بود، در عملیات خیبر، فرماندهی گردان خط شکن با او بود و در دیگر عملیات ها هم بعنوان فرماندهی تیپ، حضور فعال داشت.
علی بعد از حدود ۶ سال مبارزه خستگی ناپذیر با دشمنان و ۲۲ بار مجروح شدن در جبهه ها، ۱۳۶۴/۱۱/۲۴ در عملیات والفجر ۸ در شبه جزیره فاو، هنگام عملیات دفع پاتک لشکر گارد ریاست جمهوری عراق، با گلوله مستقیم تانک به شهادت رسید و از پیکرش چیزی باقی نماند. یادمان این شهید در گلستان شهدای اصفهان، قطعه کربلای ۵، در کنار مزار شهید حسین خرازی قرار دارد.
اکبر عنایتی فرمانده گردان لشکر ۱۴ امام حسین (ع) روایت می کند: در لشکر بعضی از فرماندهان در طرح و برنامه در اختیار فرماندهی بودند. به من پیشنهاد دادند که شما به گردان امیرالمومنین (ع) برو.
نیروهای گردان ما را با گردان امیر ادغام کرده بودند و به من هم گفتند که شما بروید پیش آقای سلمانی و با ایشان کار کنید. گفتم: چشم، مشکلی نداره. هرکجا که شما بگین، می رم. از آر. پی. جی زن گرفته تا تک تیرانداز، هرکاری که بگین، من حاضرم.
(پیش از عملیات خیبر) کم کم آموزش های آبی خاکی شروع شد. برای این کار منطقه هور شادگان را درنظر گرفتند. بچه ها هم هیچ آشنایی با این آموزش ها نداشتند. وارد مهر و آبان شده بودیم. هوا کم کم رو به سردی می رفت. گفتند که باید برای شناسایی به شط علی بروید.
گفتیم: شط علی کجاس؟ گفتند که باید به هور العظیم بروید و خط آنجا را تحویل بگیرید. ما را شبانه برای شناسایی حرکت دادند. منطقه وسعت خاصی نداشت؛ قسمت کوچکی در حد یک گروهان بود که در اختیار تیپ ۲۱ امام رضا (ع) قرار داشت.
بچه ها را پیاده کردند و همه را به ستون تا شط علی پیاده بردند. شب خسته به آنجا رسیدیم. آذر بود و هوا هم رو به سردی می رفت تا بامداد استراحت کردیم و بامداد خط یا همان پاسگاه هایی را که روی پلهای یونولیتی زده بودند از برادران تیپ ۲۱ امام رضا (ع) تحویل گرفتیم. از روز اول که گردان اینجا را تحویل گرفت، با کبود امکانات روبه رو بود. گفتند که نیروهای لجستیک لشکر کمتر اینجا تردد کنند.
به راننده های مردمی یا راننده هایی که مقداری اعتماد کمتری به آنها داشتند، اجازه تردد نمی دادند و می گفتند که تلاش کنید برای امکاناتی که می خواهید از شهرک به اینجا انتقال دهید از رانندگان کادر رسمی گردان استفاده کنید.
شب دوم قرار شد یک کامیون تجهیزات از شهرک به آنجا ببریم. پرسیدند که چه کسی حاضر است برود امکانات را بیاورد. مقداری نفت و بنزین و تعدادی پتو برای گرمایش بود، ساعت هم تقریبا دوازده شب بود. گفتم: من حاضرم برم. رانندگی ام دیگر خوب شده بود.
آن زمان کمتر کسی پیدا می شد که خوب رانندگی کند. بسیاری از بچه ها در منطقه رانندگی یاد می گرفتند. خیلی ها اصلاً ماشین و گواهینامه نداشتند. گفتم: من میرم. فقط یکی همراه من بیاد.
علی قوچانی آن زمان فرمانده محور بود. اظهار داشت: اگه خود آقای عنایتی بره، خیلی بهتره. بعد لبخندی زد و اظهار داشت: کار آقای عنایتی دو حالت شود یا می ره و اصلاً برنمی گرده یا خیلی سریع بر می گرده و تا چشم به هم بزنی، اینجاس. اینها را به شوخی گفت و من هم قبول کردم که بروم.
ماشین از این تویوتاهای قدیمی بود و بارمان هم بسیار زیاد بود. تویوتا هم طوری است که وقتی عقبش سنگین شود، سر ماشین کمی بالا می آید. نرسیده به حسینیه، مقر نیروهای ارتش بود و چون این ها با ماشین در آن هوای بارانی از مسیرهای فرعی رفت وآمد می کردند جاده گل ولای شده بود.
کف جاده حدوداً بین یک تا یک ونیم متر از سطح زمین ارتفاع داشت. سرعتم چیزی حدود ۱۰۰ کیلومتر در ساعت بود. همه چیز خوب بود؛ ولی ناگهان روی این گل ولای جاده ماشین لغزید و یک چرخ دور خودش خورد و تا به خودم آمدم که ماشین را نگه دارم ترمز نگرفت و ماشین از جاده منحرف شد.
فرمان را محکم گرفتم، دیدم ماشین دور خودش می چرخد، بار ما هم مهمات و بنزین بود و خدای نکرده اگر ماشین چپ می کرد امکان داشت منفجر شود. دوسه دور که خورد از مسیر خارج شد و پایین جاده افتاد. آقای خواجه باشی که کنار من نشسته بود، سرش به سقف ماشین خورد و با شوکی که به او واردشده بود سراسیمه از خواب پرید و گفت چه خبره؟ گفتم هیچی فقط زود از ماشین بیرین پایین
من هم پایین پریدم. بندگان خدا شوکه شده بودند و وقتی فریاد زدم که فرار کنید، تازه متوجه شدند که چه اتفاقی افتاده است.
چهل پنجاه متر دورتر، پشت یک خاک ریز رفتیم و داخل گل ولای پناه گرفتیم. مدام سرمان را بالا می آوردیم و منتظر بودیم که هرلحظه ماشین منفجر شود. حدود بیست دقیقه همینطور گذشت و اتفاقی نیفتاد به بچه ها گفتم: شما همین جا بشینین، من آروم میرم سمت ماشین.
گفتند: نه ما هم میایم. اگه قرار بود منفجر بشه تا حالا شده بود. کنار ماشین رسیدیم دستی به ماشین و پتوها کشیدم، همه سالم بودند و یک قطره نفت و بنزین هم نشت نکرده بود.
پشت ماشین نشستم و روی لوک و دنده کمکی زدم و با بسم الله و آیة الکرسی استارت زدم. آنطور که ماشین در گل تپیده بود باورم نمی شد حتی با یک جرثقیل هم بشود آنرا بیرون آورد! مثل معجزه بود.
دنده عقب گرفتم و ماشین را داخل جاده آوردم. چند لحظه توی جاده ایستادم و به اطراف ماشین نگاه کردم که عیبی پیدا نکرده باشد. مشکل خاصی نبود. سوار شدیم و باردیگر راه افتادیم.
کارمان آن شب خیلی طول کشید تا آمدیم به شط علی برسیم دیگر نزدیک بامداد شده بود. وقتی رسیدیم، حاج علی قوچانی بیدار بود دیدم دستش را گذاشته پشتش، از این سر به آن سر، کنار هور راه می رود. مدام می رفت و برمی گشت ناگهان چراغ های ماشین را که دید، به دهانه‌ی جاده دوید. از خوش حالی گویی دنیا را به او داده باشند.
من بارها دیده بودم که علی قوچانی توی خط هم که بود کم می خوابید و همیشه نگران بچه ها بود. قبلاً که در خط زید مسئول محور بود یا زمانیکه فرمانده گردان بود، همیشه می دیدم که شب ها دائم راه می رود و از این سنگر به آن سنگر سرکشی می کند. آن شب هم خیلی دلواپس شده بود.
منبع:
هاشمی، علی، زندگی به رسم عاشقی، مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس: نشر مرزوبوم، حوزه هنری استان اصفهان، تهران ۱۴۰۱، صص ۱۶۴، ۱۶۵، ۱۶۶، ۱۶۷، ۱۶۸، ۱۶۹، ۱۷۰، ۱۷۱
منبع: javanbin.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب