اخطار به سیاستگذاران به دنبال دستور طالبان برای عدم کشت خشخاش در افغانستان
به گزارش جوان بین معاون پژوهشی موسسه کادراس درمورد تأثیر ممنوعیت کشت مواد مخدر در افغانستان بر حوزه مواد مخدر کشورهای دیگر، همچون ایران توضیحاتی ارائه نمود.
منصور براتی در گفتگو با ایسنا، ضمن اشاره به ممنوعیت کشت خشخاش در افغانستان در سال ۲۰۰۰، اظهار نمود: در گذشته یکبار چنین سیاستی توسط طالبان به اجرا درآمد، اما چند ماه بعد قدرت از طالبان گرفته شد و تا چند سال اساسا به علت هرج و مرج، سیاست مخدری مشخصی در افغانستان وجود نداشت. بنابراین این کار با شکست مواجه گردید، البته قصد، دفاع از طالبان نیست اما تا وقتی که طالبان در قدرت بود، سیاست منع کشت را ادامه داد و تنها بعد از تهاجم نیروهای ائتلاف آمریکایی و خروج طالبان از قدرت، این سیاست کنار گذاشته شد. اساسا مدتی که طالبان در سال ۲۰۰۰ و اوایل سال ۲۰۰۱ کشت خشخاش را ممنوع کردند، موفق ترین دوره در کل دوران معاصر بوده است.
وی ضمن اشاره به تأثیر ممنوعیت کشت مواد مخدر در افغانستان توسط طالبان در سال ۲۰۰۰، افزود: زمانی که طالبان این سیاست را اجرا کرد، کشت خشخاش در افغانستان ۹۰ درصد کاهش پیدا کرد. هرچند که دقیقا در همان حدود بازه زمانی به علت حمله به افغانستان قیمت و کشت مواد مخدر باردیگر زیاد شد.
باتوجه به این که قسمتی از درآمد این کشور از راه فعالیت در حوزه مواد مخدر به دست می آید، معاون پژوهشی موسسه کادراس در پاسخ به سوالی در خصوص نحوه درآمدزایی طالبان به دنبال ممنوعیت کشت مواد مخدر در افغانستان، اظهار داشت: در دوره ای که این صورت گرفت طالبان بسیار تلاش می کرد تا برای خود، شناسایی بین المللی دست و پا کند؛ به این مفهوم که از راه همکاری با سازمان های بین المللی یا کشورهای جهان برای خود شرایطی فراهم آورد تا این جنبش به رسمیت شناخته شود بنابراین مبادرت به همکاری با سازمان ملل کردند تا بودجه ای دریافت نمایند. از طرفی با سازمان های بین المللی و کشورهای دیگر هم همکاری داشتند اما به علت حوادث سال ۲۰۰۱ و باتوجه به این که اراده دولت آمریکا در دوره جرج بوش پسر بر این مبنا قرار گرفته بود که به افغانستان حمله کنند و با طالبان بجنگند، بنابراین دوران حکومت طالبان طولانی نبود.
براتی افزود: در سال ۲۰۰۰ که ممنوعیت کشت مواد مخدر در افغانستان اعلام شد، قرار بر این بود که طرح هایی تحت عنوان معیشت جایگزین یا توسعه جایگزین در افغانستان اجرا و امکاناتی به صورت مجانی در اختیار کشاورزان افغانستانی قرار داده شود تا بتوانند محصولات مجاز کشت کنند، اما از آنجاییکه هر محصولی که در دوره اول کاشته می شود مزیت رقابتی با بازار موجود را ندارد و مناطق دیگری که محصول کشت می کنند، محصول بهتری دارند و معمولاً هزینه تمام شده برای محصولاتی که کشت می شود بسیار بالاست بنابراین معمولاً به سختی می توانند در بازار، پایدار بمانند، بنابراین معمولاً کشاورزانی که به آنها گفته شده بود محصول دیگری بکارند پس از مدتی باردیگر به کشت تریاک روی آوردند که این مورد همزمان با دوره ای که طالبان در قدرت نبودند، صورت گرفت، ازاین رو با شدت و سرعت، به کشت خشخاش و تولید مواد مخدر روی آوردند.
وی با اشاره به اینکه چنین طرح هایی را یک شبه نمی توان اجرا کرد، اضافه کرد: به علت این که این سیاست بسیار طولانی مدت اجرایی نشد، با شکست مواجه گردید.
معاون پژوهشی موسسه کادراس در پاسخ به سوالی درمورد تأثیر ممنوعیت کشت خشخاش در افغانستان بر کشورهای دیگر، همچون ایران اظهار نمود: اگر مدتی که کشت خشخاش در سال ۲۰۰۰ ممنوع شده بود را مورد بررسی قرار دهیم، می بینیم لزوما همه اتفاقات رخ داده مثبت نبوده است. با ممنوعیت کشت مواد مخدر در افغانستان میزان دسترسی به مواد مخدر خیلی سخت تر می شود که این مورد اتفاق مثبتی است اما در عین حال نتایج منفی هم به همراه دارد؛ به صورت مثال با کمبود مواد اپیوئیدی روبرو می شویم (تریاک، هروئین و مورفین در سطح جهان تحت عنوان مواد اپیوئیدی شناخته می شوند). در سال ۲۰۰۰ شاهد بودیم که میزان تولید هروئین به شدت کاسته شده بود و در نتیجه قیمت هروئین به شدت افزوده شد و پس از مدتی هم تریاکی که در انبارهای افغانستان ذخیره شده بود، وارد بازار شد و با چند برابر قیمت فروخته شد. قاچاقیان در بعضی از کشورها در این دوره به یک منبع جایگزین روی آوردند.
وی ضمن اشاره به این که در استرالیا در سال ۲۰۰۰ شاهد کاهش ۸۵ درصدی اوردزهای منجر به مرگ بودیم، بیان نمود: از طرفی افزایش بهای هروئین و سقوط میزان خلوص آن، از دیگر تاثیرات ممنوعیت کشت خشخاش در افغانستان بود. این وضعیت باآنکه کوتاه بود اما یک سال بر روی بازارهای مواد مخدر در سطح دنیا اثرگذار بود.
براتی در بخش دیگری از سخنان خود ضمن اشاره به تأثیر این ممنوعیت بر ایران اظهار نمود: باتوجه به این که ایران در همسایگی کشور افغانستان قرار دارد، به صورت مستقیم میزان ورود تریاک به کشور ما کم خواهد شد و اگر این سیاست در دراز مدت ادامه داشته باشد با گران شدن قیمت تریاک و کاهش میزان خلوص آن روبرو خواهیم بود که این مساله می تواند منجر به ایجاد بحران هایی شود.
وی اضافه کرد: باتوجه به این که حدود ۵۰ درصد مصرف کنندگان مواد مخدر در کشور، تریاک مصرف می کنند، اگر در این زنجیره اختلالی ایجاد شود، کمبود تریاک منجر به مصرف جایگزین مواد خطرناک تر برای این افراد در کشور خواهد شد. سیاستگذاران باید توجه داشته باشند کمبود تریاک در کشور و یا کاهش میزان خلوص آن، مصرف کنندگان را به سمت مصرف موادی چون "شیشه" سوق ندهد.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب