هواپیماهای آینده چه شکلی خواهند بود؟
به گزارش جوان بین، یورونیوز نوشت: صنعت هوانوردی جهان در آستانه تحولی بنیادین است و اگر در برنامه های پیش بینی شده تاخیری صورت نگیرد، اولین هواپیمای مبتنی بر معماری «بال ترکیبی با بدنه» پروازهای آزمایشی خودرا در سال 2027 انجام خواهد داد.
طراحی هواپیماهای تجاری در ۶۰ سال قبل تغییر چندانی نکرده است و هواپیماهای مدرنی نظیر بوئینگ ۷۸۷ و ایرباس آ-۳۵۰ همان شکل کلی هواپیماهایی همچون بوئینگ ۷۰۷ و داگلاس دی سی-۸ را دارند که در اواخر دهه ۱۹۵۰ ساخته می شدند.
یکی از دلیلهای تغییر نکردن طراحی هواپیماها این است که حمل و نقل هوایی تجاری، ایمنی پروازها را در اولویت قرار می دهد و راهکارهای آزمایش شده بر نوآوری هایی که تجربه شان را در عمل پس نداده اند ترجیح دارند. در نتیجه شکل ظاهری هواپیماها تا حدود زیادی ثابت مانده است، ولو این که مواردی نظیر مواد سازنده بدنه یا طراحی موتورها تغییراتی کرده باشند.
با اینحال حالا صنعت هواپیمایی به دلیلهای زیست محیطی تحت فشار است تا دنبال راه هایی برای کاهش انتشار کربن باشد و به همین خاطر مدیران آن می گویند احتمالاً زمان آن فرا رسیده است که چیزهای جدیدی را امتحان کنند.
یکی از پیشنهادات در حوزه تغییر شکل ظاهری هواپیماها، طراحی «بال یکپارچه با بدنه» است. این شکل جدید با تغییراتی مختصر شبیه به طراحی مورد استفاده در هواپیماهای نظامی مانند بمب افکن بی-۲ است
شرکت های بزرگی نظیر بوئینگ و ایرباس درحال کلنجار رفتن با این طراحی هستند و یک شرکت جدید به نام «جت زیرو» (JetZero) مستقر در کالیفرنیا نیز هدف بلندپروازانه ای را برای تولید یک هواپیما با بال های ترکیبی در سال ۲۰۳۰ تعیین کرده است.
تام اولری، مدیرعامل این شرکت، به شبکه سی ان ان می گوید: «ما متعهد به حرکت به سمت ساخت جت های بزرگ بدون آلایندگی هستیم. بدنه این هواپیماهای جدید می توانند تا ۵۰ درصد سوخت و آلایندگی کمتری بوجود آورد. در مقایسه با آن چه صنعت هوایی به آن عادت کرده است، این یک جهش خیره کننده به جلو بشمار می رود.»
با این وجود باید در عمل دید که آیا کاهش ۵۰ درصدی مصرف سوخت واقعا امکان پذیر است یا نه. ناسا و ایرباس، که هر دو هدفی مشابه را دنبال می کنند، کاهشی کمتر و در حد ۲۰ درصد را برای هواپیماهای جدید در دست طراحی خود ذکر کردند. این در حالیست که نیروی هوایی ایالات متحده می گوید یک هواپیمای بال تلفیقی با بدنه می تواند «بازده آیرودینامیکی را حداقل ۳۰ درصد نسبت به تانکر و هواپیماهای نیروی هوایی فعلی بهبود بخشد.»
مفهوم بال های یکپارچه با بدنه ایده بسیار جدیدی نیست و نخستین تلاش ها برای ساخت هواپیماهایی با این طراحی به اواخر دهه ۱۹۲۰ در آلمان برمی گردد. هواپیماهایی آزمایشی با این طراحی بصورت محدود در سال ۱۹۴۷ تولید شدند و الهام بخش طراحی بمب افکن های بی-۲ در دهه ۹۰ میلادی قرار گرفتند.
ناسا می گوید این طراحی جدید «به بهینه تر شدن مصرف سوخت کمک کرده و فضای خالی بیشتری را در بخش مرکزی بدنه هواپیما ایجاد می کند». آژانس فضایی آمریکا پیش تر چنین طرحی را در یک سری هواپیماهای آزمایشی بدون سرنشین خود به نام «ایکس-۴۸» امتحان کرده است.
هواپیمای آزمایشی ایکس-۴۸ ناسا
منبع: javanbin.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب